Elke week duik ik voor het programma BNR De Wereld in het campagnegeweld van de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
De Democraten maakten bij hun conventie het contrast met de Republikeinen zo groot mogelijk Bij Clinton is het glas halfvol, bij Trump ligt het glas gebroken op de vloer. Dat verschil kwam ook duidelijk terug in de muziek. Maar waarom kiest Trump steeds voor dat ene liedje?
Bij de Democraten was de muziekkeuze bij hun conventie eigenlijk precies zoals de hele Clinton-campagne: vrolijk en effectief, maar ook een tikkeltje saai. Obama kwam het podium op met de tonen van Signed sealed delivered van Stevie Wonder. Net als zijn speech een duidelijke verwijzing naar de campagne van 2008. Voor Clinton was zelfs een speciaal lied opgenomen. Fight Song, gezongen door een verscheidenheid aan vooral vrouwelijke sterren. Een mierzoet strijdlied dat, zoals gehoopt, veel aandacht kreeg in de media.
Donald Trump is een echte showman, die niet voor niets is opgenomen in de hall of fame van het Amerikaanse showworstelen. (wie zich wil verbazen en verkneukelen, kijk hier.)
Trumps opkomst tijdens zijn conventie was duidelijk op dat worstelen geïnspireerd. Met zijn silhouet zichtbaar op een wit doek kwam hij op met de tonen van We are the champions van Queen. Het was passend dat het enige positieve nummer van de conventie voor Trump zelf was. Brian May, de gitarist van Queen, was minder blij met de keuze.
Vooral Republikeinen krijgen vaak boze brieven van vaak meer Democratisch georiënteerde artiesten. Het is een lange traditie. Bekendste voorbeeld is Ronald Reagan die Bruce Springsteens ‘born in the USA’ aanhaalde omdat er zoveel optimisme vanuit ging. Had Reagan beter naar de tekst geluisterd, dan had hij gehoord dat het lied juist laat horen hoe moeilijk Vietnam-veteranen het hadden in dat Amerika waar ze voor gevochten hadden. Trump was de eerste die het nummer sindsdien in zijn campagne gebruikte, om Ted Cruz te sarren, die in Canada geboren is.
Formeel hoeven kandidaten geen toestemming aan artiesten te vragen, zolang de campagne maar een bedrag overmaakt naar de Amerikaanse Buma. Het zou wel handig zijn om vooraf even toestemming te vragen. Trump zal daar waarschijnlijk anders over denken: ook slechte publiciteit is tenslotte publiciteit. Een indrukwekkend rijtje artiesten heeft hem al laten weten dat hij niet hun liedjes mag gebruiken.
Trumps conventie was pessimistisch, en dat is ook terug te horen in zijn muziekkeuze. Waar de Democraten kiezen voor uptempo en vrolijk, gaan de Republikeinen dit jaar voor een donkere sound. Een liedje dat regelmatig terugkomt bij Trump is REM met It’s the end of the world as we know it. Trump draaide het onder meer toen hij speechte over de volgens hem levensgevaarlijke Iran-deal.
Nog iets opvallends aan de muziekkeuze van de Make America great again-kandidaat: van de 16 nummers die hij het meest gebruikt, zijn er maar 3 Amerikaans. Toen hij zijn kandidatuur aankondigde, kwam hij van zijn gouden roltrap naar beneden op Keep on rocking the free world van de Canadees Neil Young. Andere bekende namen: . Pavarotti, the Beatles en Adele.
Trump zegt zelf over zijn playlist: ik kies gewoon wat ik leuk vind. Alle moeilijke vragen over de boodschap achter zijn keuzes zijn daarmee meteen uit de weg geruimd. Maar een lied blijft toch vooral vraagtekens oproepen. Het neerkomen van de ballonnen na de speech van de kandidaat is traditioneel het hoogtepunt van de conventie. Dat vrolijke plaatje is in alle nieuwsprogramma’s te zien. Boodschap: dit is onze kandidaat, en daar zijn we blij mee. Waarom kiest Trump dan voor de Stones met “You can’t always get what you want”? Geeft hij op het moment dat hij eenheid in de partij nodig heeft een sneer naar de #nevertrump beweging?
Dit artikel verscheen eerder op BNR.nl. De Hillary & Donald show is elke woensdag rond 1520 in het programma BNR De Wereld.
Amerikawatcher.nl 
Geef een reactie