Amerikawatcher.nl

Ruim 70 miljoen Amerikanen zitten voor de buis gekluisterd. De grote tv-networks hebben de grote namen van stal gehaald. Chuck Todd, Megyn Kelly, Anderson Cooper, John Dickerson en natuurlijk debatleider Chris Wallace: allemaal zijn ze er. Er zijn vijfduizend journalisten ingevlogen van over de hele wereld. En de Democraten en de Republikeinen stuurden de grote kanonnen.

Buiten op de campus staan podia met live uitzendingen van MSNBC en CNN. De toeschouwers schreeuwen en joelen, de bordjes voor Trump en Clinton bewegen mee op het ritme van de leuzen. Er zijn meer borden voor Clinton, maar het grootste bord is, natuurlijk, voor Trump. De studenten zijn vol vuur over hun kandidaat. Soms omdat die kandidaat beter is, maar vaker omdat die andere kandidaat nog veel slechter is. Er is een festivalsfeer. Maar wel een met een duidelijke politieke tint.

Binnen in het afgeladen perscentrum is alles anders. Journalisten zitten rij aan rij aan smalle bureaus. Fox, MSNBC, ABC, CNN: allemaal zijn ze er. Net als al die duizenden journalisten. En beneden in de kelder is nog zo’n zaal. Wie zich te laat aanmeldde, zit hier, ver weggestopt. Je kan er niet omheen. Het staat op de banners en het is te zien op de honderden tv’s in de enorme zaal: dit is het laatste, o zo belangrijke presidentiële debat.

Cameramannen en technici lopen gehaast heen en weer. Kranten- en internetjournalisten tikken in recordtempo en zonder op te kijken hun stukjes. Een Amerikaanse radiojournalist doet een voorbeschouwing. De bewaking doet zijn ronde.

Tijdens het debat slaan de spanning en concentratie in de perszaal om in gelatenheid. De campagne is lang en erg negatief. Dit debat is grotendeels een herhalingsoefening, met weer diezelfde punten. Trump houdt zijn conservatieve achterban tevreden met harde uitspraken over abortus en wapens. Clinton is het met al die punten oneens. En noemde iemand daar e-mails?

Maar vooral die negatieve toon van de campagne eist zijn tol. Als de aanvallen weer harder worden, wordt het zuchten van de journalisten dat ook. Als Trump Clinton onderbreekt met “wrong”, “wrong”, en “wrong”, wordt er besmuikt gelachen. Fronsende blikken als Clinton en Trump secondelang door elkaar blijven praten en moderator Chris Wallace –“Mister Trump, Miss Clinton, please”- de controle verliest.

Clinton valt Trump aan “jij noemt deze verkiezingen niet eerlijk, maar eerder noemde je ook al verloren rechtszaken en zelfs de uitreiking van de Emmy’s oneerlijk.” Trump: “I really should have gotten that Emmy.” Gelach in de persruimte, maar ook in de debatzaal, waar het publiek zich eigenlijk stil moet houden.

De persruimte is een afgeschermde bubbel. Je moet door uitgebreide controles om er binnen te komen. De maanden geleden geregelde accreditatie halen, busje naar het terrein, door de eerste beveiliging, langs verschillende road blocks en een beschermingsmuur van gestapelde zeecontainers. Daarna  nog een keer beveiliging. Je pasje laten zien. En nog een keer. De agenten van de geheime dienst zijn makkelijk te herkennen aan hun oortjes. Militairen bewaken de plek waar de kandidaten aan zullen komen.

De debatzaal is een bubbel in een bubbel. Hier komt een normaal mens niet meer binnen. De gasten voor het debat worden zorgvuldig van journalisten en buitenwereld afgeschermd. In de zaal zitten precies evenveel Democraten als Republikeinen. Op het podium, onder de adelaar, de twee spreekgestoeltes.

Het debatpodium is ver weg van de echte wereld. Al die vol vuur protesterende studenten, op de campus, maar ook de croupiers, het hotelpersoneel, en die McDonalds-medewerker op de strip van Las Vegas zijn al lang klaar met die negatieve campagne. Ze snakken naar hints over wat de nieuwe president met het land gaat doen. Ze willen oplossingen, niet bekvechten en jij-bakken. Wat gaan Trump en Clinton voor hen doen?

De spanning neemt weer toe als het debat richting het einde gaat. De spinzone vooraan de zaal wordt snel drukker. Camera’s en microfoons worden gecheckt. Werkt het? Elk moment kunnen hier de partijprominenten door de deur komen. Doel: de berichten zoveel mogelijk hun kant op draaien. Republikeinen vinden dat Trump won en dat Clinton door het ijs zakte. Democraten vinden dat Clinton won en dat Trump zich compleet diskwalificeerde.

Veel getrek en geduw. Jesse Jackson is een van de eerste die binnenkomt. Wat Trump zei over het mogelijk niet accepteren van de uitslag, is “just terrible”. Bij bijna elke vraag komen dezelfde ingestudeerde woorden eruit: Clinton heeft de juiste plannen, Trump is ongeschikt. Rudy Giuliani, de oud-burgemeester van New York, is al maanden fervent verdediger van Trump. Hij wordt meteen een studio ingetrokken.

Alle kopstukken hebben een student met een bord achter zich aanlopen zodat elke journalist precies weet waar hij moet zijn. Rond Democraten John Podesta –gelekte e-mails- en Donna Brazile –vervangend partijvoorzitter- worden veldslagen uitgevochten voor een paar quotes. Camera’s dienen als stootkussen om concurrenten weg te duwen.

De twee mensen waar de meeste interesse voor is, blijven afgeschermd door hekken. Zoon Eric Trump maakt een snelle ronde met een chagrijnige blik. Hij gaat meteen naar de microfoon van het rechtse Fox News. Er ontstaat een scrimmage als Sarah Palin de zaal binnenkomt. “I can’t believe you guys can work like this, you’re like animals”,  roept ze de zwerm journalisten smalend toe. Tussen Palin en de pers zal het nooit meer helemaal goed komen. Ze wordt beantwoord met een spervuur aan geschreeuwde vragen.

Los van het duizelingwekkende gespin in de spinzone is een ding duidelijk: Trump moest in dit debat het verschil maken, en heeft dat niet gedaan. Zijn eigen achterban heeft precies gehoord wat ze wilden horen. De peilingen zullen het nog moeten uitwijzen, maar het lijkt erop dat de zwevende kiezer door dit debat niet massaal richting Trump zal waaien. Trumps weigering om tijdens het debat de uitslag te erkennen is voor veel Amerikanen, zwevend of niet, beangstigend.

De kiezers lijken in die dubbele bubbel van de debatzaal wel heel ver weg. De teleurstelling die Democraten en Republikeinen op straat voelen over hun eigen kandidaten. De frustratie over de eindeloze aanvallen en de wederzijdse zwartmakerij. Dat dringt niet door in die bubbel. Juist die persoonlijke aanvallen voeren weer de boventoon. De belangrijkste argumenten die de twee kandidaten aandragen zijn: stem op mij, want die ander is erger. En dat zijn deze verkiezingen voor heel veel Amerikanen: kiezen voor the lesser of two evils.